Alweer twee weken in Belfast

Ongelooflijk er zijn alweer twee weken voorbij. Twee hele bijzondere en leerzame weken. Afgelopen week zijn we op citytrip geweest met de klas. Hillsborough was de bestemming. We gingen drie plekken bekijken: Een museum, een tuin en het kasteel. We begonnen bij een museum over de eerste wereldoorlog en over linnen. Blijkt dat de Ieren erg goed waren in het maken van linnen en dat moesten we uiteraard gezien hebben! Na de geschiedenis van het linnen gingen we verder naar de tuin. Dit was een tuin met een paar grindpaden, een fontein en twee monumenten. De tuin was niet veel groter dan een schoolplein en dit hadden we daarom ook binnen no time gezien. Daarna kwamen we aan bij een prachtig kerkje. Dit kerkje was gelegen naast het Fort van Willen lll van Oranje. Het was de bedoeling dat we even in het fort zouden kijken maar helaas. De deuren zaten dicht, waardoor we er niet in konden. Van het fort zijn we toen naar het kasteel toe gelopen. Als iemand kasteel zegt (en je bent in Ierland) verwacht ik een joekelig groot kasteel met torentjes, kantelen, een gracht en uiteraard een ophaalbrug. Maar dat viel even vies tegen. We kwamen aan bij een soort van gerechtshof waar we even in mochten kijken. Na een enorm lang verhaal (geen idee meer waarover) mochten we nog even rondkijken en dan zouden we naar buiten gaan want achter het gebouw lag het kasteel. Vreemd want dat zou ons toch wel opgevallen moeten zijn? Eenmaal buiten stonden we voor een groot hek die een poging deed om een soort landhuis te beschermen. Absoluut geen kasteel. Jammer de bammer! Rond vier uur was het weer genoeg geweest en gingen we weer met zijn allen richting school. Maar dat was niet het enige spannende wat ik ging doen deze week.

Ik mocht namelijk naar een basisschool met vier andere Art studenten om kennis te maken met een klas. Deze klas komt 5 februari naar St. Mary's om iets creatiefs te doen. Ik krijg dan zes kinderen toegewezen met wie ik ga knutselen, verven, kleien of iets dergelijks. Ik had er heel erg veel zin in en had er nog niet al te veel bij stil gestaan, ik zou het wel gaan zien dacht ik zo. Maar eenmaal in de bus naar de school toe werd ik toch een beetje zenuwachtig. Straks zou ik ze niet verstaan, of ik zeg dingen verkeerd, of ik snap niet wat ze bedoelen, als ze maar niet in het Iers tegen me gaan zitten lullen. Maar eenmaal in de klas viel het allemaal reuze mee. Ik heb wel een paar bijzondere momenten gehad in de klas, dat zeker! We werden eerst voorgesteld als vijf art studenten die samen met de kinderen een leuke les zouden doen 5 februari. Ik werd er nog even speciaal uitgepikt want ik kwam helemaal uit Nederland! Dat was natuurlijk extra speciaal. De kinderen waren allemaal heel enthousiast en waren niet bang om te vertellen over zichzelf. De kinderen zaten in tafelgroepjes waarbij we aan mochten schuiven om de kinderen een beetje te leren kennen. De eerste tafel bij wie ik aanschoof waren allemaal erg spraakzaam. Ze gaven duidelijk antwoord op de vragen die ik stelde en vertelde leuke verhalen (het was de bedoeling dat we achter de interesses kwamen van de kinderen op het gebied van science en literatuur, dit zijn namelijk de onderwerpen waarmee we iets moeten gaan doen tijdens het knutselen). De tweede groep kinderen bestond alleen maar uit jongens. Ze begonnen direct door elkaar te praten over alle nationaliteiten die ze in zich hadden. De ene was half Duits, de ander was half Iers en weer een ander was kwart Amerikaans. Één jongen vroeg me hoe je Dutch precies schreef. Toen ik dat had opgeschreven vertelde hij dat zijn ouders ook een keer naar Dutch waren geweest toen ze nog jonger waren. Hartstikke leuk! Daarna kwam een groepje waar ik geen chocola van kon maken. Mijn hemel wat spraken zij onduidelijk! Ik heb vriendelijke geknikt en gelachen en ben daarna snel weer doorgeschoven naar een andere tafel. Hier zat een meisje die met haar hoofd op haar handen leunde en zo dromerig naar me zat te kijken alsof het leek alsof ik één of andere beroemdheid was. Ze was wel erg lief en vond het heel spannend als ik wat aan haar vroeg. Op een gegeven moment kwam het gesprek op gedichten die ze eerder hadden gemaakt. Ze vertelde dat de meneer die hen hielp alleen maar even wat spelfouten er uit zou halen maar wat bleek nou... Haar hele gedicht was veranderd. Der kin begon te trillen en er kwamen tranen in der ogen. Toen ik zei dat het wel een heel mooi gedicht was, sprong ze trots op en begon ze driftig te knikken. Daar was ze het gelukkig wel mee eens. Toen ik bij het laatste groepje aankwam was er een beetje verwarring hier en daar. Twee meisjes konden niet stoppen met giechelen al helemaal niet toen ik ze niet kon verstaan. Ik vroeg wie er thuis wel eens schilderde. Eén van de meisjes begon druk te vertellen over een enorme pizza die ze had gemaakt. Toen ik nog een keer voor de zekerheid vroeg of het een pizza was gierde ze het uit! Nee! Ze maakte huge pizza's! Na een paar seconden in diepe verwarring vertelde haar klasgenootje dat ze huge pictures had gemaakt. Ja... dat kan natuurlijk ook. Kwestie van articuleren! Maar goed de kinderen waren nog maar 10 en waarschijnlijk was mijn uitspraak ook niet elke keer je van het. Maar op weg naar huis kreeg ik een paar ideeën die ik zeker voor ga stellen aan mijn leerkracht. Ik ben benieuwd wat zij er van vindt. Ik hou jullie op de hoogte!