Ondertussen zijn we alweer februari

De eerste paar weken zijn opgevlogen met een hoop nieuwe indrukken en hoogtepunten. Mijn hoogtepunten van de afgelopen maand zijn onder andere: de Jail, de komst van mijn ouders en uiteraard mijn verjaardag. In Nederland ben ik nog nooit naar een gevangenis geweest. Maar na het avontuur hier in Belfast wil ik dat zeker nog eens gaan doen. De gebeurtenissen wat zich binnen die muren heeft afgespeeld is fascinerend, boeiend en zeer gruwelijk ook. Sommige dingen wil je misschien liever niet weten van het verleden. Maar sommige verhalen helpen je om de gebeurtenissen beter te begrijpen. Op school zijn wij al een aantal keren gewaarschuwd voor het andere gedeelte van de stad. Ga 's avonds niet alleen over staat. Als je in ''het'' andere gedeelte van de stad bent, is het soms niet altijd even handig om te vertellen aan welke universiteit je studeert. Lokale mensen weten direct dat we geen echte Ieren zijn. Wat aan de ene kant zo zijn voordelen heeft uiteraard. Mensen koesteren namelijk geen wrok tegen ons. Ik wil hierbij niet zeggen dat de stad vol zit met mensen die elkaar niet kunnen luchten of zien. Maar toch voel je in sommige gebieden dat het toch niet helemaal lekker zit. Tijdens de tour die ik met mijn ouders heb gemaakt toen ze hier waren, zijn we langs de ''vredes'' muur gereden. Een gebied wat niet bepaald aan wordt geraden om te bezoeken zonder locals. Dit is een gigantisch hoge muur met allemaal schilderingen. Deze muur scheidt de protestanten van de katholieken. Het eerste gedeelte van de muur bestaat uit betonnen platen en daarna komt er een ijzeren hekwerk. Dit hek zorgt ervoor dat de mensen in vrede ''naast'' (uhu, er zit een meters hoge muur tussen) elkaar kunnen wonen. Ze weten niet wie er aan de andere kant van de muur woont en hoeven dat ook niet. De muur staat er alleen om de twee groepen te scheiden zodat ze elkaar niet af hoeven te maken wanneer ze in hun tuin willen zitten. Belfast telt tegenwoordig zo'n 40 van deze muren van meer dan 21 kilometer lang. Laatst op school vertelde onze leerkracht (die ons voorlichting geeft over de stages) over een katholiek jongetje die voor het eerst een protestants jongetje had ontmoet. De scholen vonden het een goed idee om eens samen iets te gaan. Je moet toch ergens beginnen, dus waarom niet bij de kinderen. Het katholieke jongetje was enigszins verbaasd geweest. Hij was er namelijk van uitgegaan dat hij een monster of zo iets zou zien. Een vreselijk wezen met grote tanden en veel haar (grapje dat verzin ik nu ter plekke). Hij was er in ieder geval van overtuigd geweest dat het protestante jongetje anders zou zijn. Maar eigenlijk, vertelde hij, was hij heel normaal. Het was best gezellig. Kinderen krijgen vanaf hun geboorte te horen dat de andere kant slecht is. Maar hij was er nu zelf achter gekomen dat dat eigenlijk helemaal niet waar is. Er valt dus nog een hoop te veranderen op dat gebied hier in Belfast

Nu we het toch over scholen hebben. Wij krijgen iedere woensdag voorlichting over stage. Ze vertellen hier hoe je je moet gedragen, wat je qua kleding wel en niet mag dragen, wat er van je wordt verwacht en ga zo maar door. De tweede les, was een les over child protection. Dit was een verplichtte les, die iedereen bijgewoond moet hebben voordat je naar stage toe mag. Het blijkt dat het Ierse schoolsysteem nogal verschild van het Nederlandse schoolsysteem. Leerkrachten moeten in Nederland uiteraard gepaste kleding dragen. Maar onder gepast worden hier hele andere dingen verstaan dan in Nederland. In Nederland mag je namelijk gewoon een jeansbroek aan, of een korte broek/rok/jurk in de zomer. Hier gaat dat niet zo makkelijk. Jeans are not allowed. Je moet een pantalon of een rok dragen. Maar pas op want de rok kan uiteraard niet te kort zijn. Verder moet je erg oppassen met lichamelijk contact. Ze zijn hier namelijk ontzettend bang voor een lawsuit. Hierdoor hebben alle klassen vreselijk veel ramen in het lokaal, zodat de leerkracht altijd gezien kan worden door iemand anders. Tijdens deze les kregen wij te horen dat we kinderen die graag fysiek contact willen we eigenlijk een beetje moeten weren. Als een kind uiteraard op je afstormt hoef je het niet direct van je af te duwen. Maar vriendelijke verzoeken of het je los wil laten en verder moet gaan spelen stellen ze hier zeer op prijs. Ook het troosten moet hier op een andere manier. Als je kind valt mag je het uiteraard helpen weer op te staan. Maar liever niet al te veel geknuffel en getroost. Nee dat zeg ik verkeerd, je mag het kind wel troosten maar op gepaste afstand en voornamelijk verbaal. Door al deze voorwaarden kwam er een vraag bij me boven drijven. Ik heb me ingeschreven voor de leeftijd 5 tot 8, dus ik loop hopelijk niet zozeer tegen deze problemen aan. Maar sommige studenten doen de leeftijd 3 tot 5. Deze zullen hoogstwaarschijnlijk te maken krijgen met meer dan één ongelukje in die vijf weken tijd dat ze er zijn. Hoe moet je dat dan oplossen als lichamelijk contact eigenlijk niet is toegestaan (en de kinderen nog naakt zijn ook). De leerkracht vertelde dat je dan op een gepaste afstand het kind ging coachen. Dit betekend absoluut niet dat je helpt door hem/haar uit zijn natte kleren te helpen en gerust te stellen. Nee dit betekend dat het kind van 3 jaar oud zelf zijn kleren uit moet trekken, zichzelf min of meer droog moet deppen en zichzelf daarna in schone kleren moet hijsen. Dit uiteraard onder het toeziend oog van de coachende leerkracht op minimaal een meter afstand. Ik was flabbergasted! Als het zover gaat in Nederland dan houden meerdere kinderen een trauma over aan hun ongelukjes op school. Arm kind! Wat ik wel heel bijzonder vind hier is dat iedereen wel super sociaal is. Als we het taxi bedrijf bellen bijvoorbeeld dat eindigen ze elke zin met: honey, sweetheart, love of dear. Waarom zijn de mensen hier verbaal wel liefdevol maar niet fysiek? Dit wordt nog even een leerpuntje voor mij. Vandaag heb ik les mogen geven aan 10 hele enthousiaste kinderen en ik heb me er op betrapt dat ik hen regelmatig aanraakte. Dit deed ik niet op een perverse manier natuurlijk. Maar wanneer een kind de verkeerde kant op liep even een hand op het schouder om hem in de goede richting te krijgen. Of bijvoorbeeld om twee jongens te laten stoppen met stoeien. Ik leg dan even mijn handen op hun schouders om onder andere even te laten weten dat ik het tegen hen heb. Maar hier mag dat eigenlijk niet. Dus schrok ik er iedere keer een beetje van als ik een kind aanraakte en moest ik mezelf iedere keer weer vertellen: Nee Debbie, dat mag niet... Nu doe je het weer! Mhhh, dat is zeker lastigere dan dat je denkt. Over ongeveer twee weken gaan de rest van de studenten op stage. Ik ben nog steeds aan het wachten op mijn verklaring van goed gedrag, dus ben ik nog nergens geplaatst. Hier hechten ze vreselijk veel waarde aan, zonder VOG, geen stage. Ik ben onderhand al vier weken aan het wachten en gisteren kwam er een brief binnen dat de overige informatie die ik ze toe zou sturen niet in binnen gekomen. Waardoor ze hebben besloten om mijn aanvraag niet in behandeling te nemen. Wat een onzin! Ik heb het direct gestuurd toen ze er om vroegen. We hebben vandaag dus bezwaar gemaakt en mijn ouders hebben het direct op de bus gedaan. Nu hopen dat dat binnen twee weken binnen komt. Hopelijk wel, want dan kan ik net als de andere studenten direct beginnen.

Zoals ik al eerder heb genoemd zijn mijn ouders afgelopen weekend langs geweest. Tijdens het afscheid op Schiphol hield ik het droog en had ik nergens last van. Maar toen zij zondag avond in de taxi stapten op weg naar het hotel vond ik dat toch wel heel moeilijk. Een knuffel van mijn huisgenootje en een paar lieve woorden van de ander was het wel weer oke. Maar toch... Ik miste ze op dat moment heel erg. Het ergste was nog dat ze niet eens 4 kilometer verder zaten, misschien vond ik dat wel het vervelendste. Ik zit hier nu vier weken en ik heb nog niet één keer heimwee gehad omdat de mensen die je mist niet direct om je heen zijn. Dat klinkt misschien gek, maar ik heb het idee dat de mensen van wie ik hou gewoon even op de pauze knop staan. Ik zit hier, beleef nieuwe dingen en de tijd vliegt voorbij. Het is lastig uit te leggen. Maar als je ze dan in het echt ziet, je kunt ze een knuffel geven en een kus. Dan wordt het opeens moeilijk. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan als ik weer afscheid moet nemen van Nick. Mijn ouders kwamen natuurlijk niet voor niks langs. Afgelopen dinsdag, 3 februari was het namelijk mijn verjaardag. En wat begon als een grijze, druilerige, saaie dag werd een heerlijke gezellige avond. We zijn begonnen met een taart met kaarsjes een slinger aan de muur en uiteraard the happy birthday song. Na het zingen hebben we ons gestort op de tapas. Na de tapas kreeg ik zelfs nog cadeautjes. Een schapenstrandhanddoek en een theezakjes schaaltje. Dank jullie wel lieve Stefanie, Siërra, Isabelle, Sarrah, Elodie, Anna en Maaike. En omdat ik jarig was op een dinsdag kon de film uiteraard niet uitblijven. Dit keer mocht ik kiezen en hebben we genoten van: The kingsmen. Een ongelooflijk goede film, zeker een aanrader!

Met deze wijze woorden sluit ik mijn blog af voor vandaag.