Alweer 2 maanden weg

Op dit moment zit ik hier alweer bijna 2 maanden. Morgen is de dag dat we officieel kunnen zeggen dat we hier twee maanden zijn. Van deze twee maanden heb ik er alweer twee weken stage op zitten. En deze twee weken stage waren heel bijzonder!

In het begin dacht ik dat de kinderen hier zo verschrikkelijk netjes zijn, respectvol, behulpzaam, noem maar op en de klas die ik de eerste week had bevestigde dat. Maar na het tripje naar de Zoo heb ik weer nieuwe indrukken opgedaan. Want een kind moet af en toe ook een beetje tegen gas geven hoor! Anders verveelt het zo snel. Ik zal eerst even vertellen over het tripje naar de dierentuin. In totaal zijn er 3 P1 klassen en het lijkt wel alsof ze zijn ingedeeld op gedrag. De eerste klas is voorbeeldig! Ze zijn alles wat ik eerder al een keertje heb genoemd. Wat gaat er mis in Nederland als de kinderen hier wel zulk gedrag kunnen vertonen? Maar wees niet bang! De kinderen zijn hier ook kinderen en ook hier zitten er vreemde snuiters bij. De tweede klas bestaat uit kinderen die vooral heel veel hulp nodig hebben. Hoe zelfstandig de andere twee klassen zijn hoe zeer deze klas dat mist. En als je even niet oplet en je bent maar met één leerling bezig staan ze binnen no time met zijn 6e om je heen en duwen ze hun knutsel/schrijf/reken/ werk in je gezicht. En om nou uit zes verschillende hoeken je naam te horen komen en dat je onderhand scheel begint te kijken vanwege alle blaadjes die ze in je gezicht duwen, daar word je op zijn zachtst gezegd natuurlijk niet vrolijk van. Het zijn lieverds allemaal stuk voor stuk. Maar vermoeiend is het zeker. De laatste klas is de klas waar ik het meest nar uit heb gekeken. Ik ben hier ondertussen twee keer geweest vanwege een klassenassistent die weg moest. De kinderen uit deze klas zijn... Hoe zal ik het eens noemen... De kinderen uit deze klas zijn bijzonder. Er zitten een paar kinderen in die absoluut een paar trekjes van het een of het ander hebben, er zit een jongetje met ADHD in de klas (Nou mensen, dit is een echten één hoor! Zo... een energy-vretertje). Maar de kinderen zijn zo zelfstandig en willen graag hulp van je (welk kind wil dat nou niet), maar niet tot vervelens aan toe. Met deze drie heerlijke groepen ben ik dus in mijn eerste week naar de dierentuin geweest, onder andere opzoek naar de leeuwen, giraffen, olifanten en gorilla's. Alleen de eerste klas had mij alleen nog maar als juf gehad, dus die keken er niet van op dat ik mee was. De andere kinderen daarentegen... Elke keer als ik wat zei begonnen twee kinderen te grinniken. Het maakte niet uit wat ik zei, zij vonden het met zijn tweeën elke keer weer even geestig.

Als eerste kregen we een uitleg over verschillende dieren die leven in het regenwoud. De man haalde een wandelend takje te voorschijn die hij tot twee keer toe liet vallen. Maar dat was absoluut niet erg, want het takjes was super sterk... Na het wandelende groen werd het tijd voor iets groters. De man haalde zijn vriendin erbij, die inderdaad iets groter was. Met acht poten en heel veel haar won ze het van het takje. Deze liet hij voor de zekerheid maar in de doos zitten want als hij haar liet vallen was ze dood, vanwege haar tere lijfje. Na dat de kinderen allemaal doodsangsten uitstonden bij Maria (toepasselijke naam). Werd het tijd voor Peter. Peter was groen, slijmerig en heel erg giftig. Peter was één of andere giftige bos-kikker die gifgroen wordt midden in de nacht. Ook hij werd niet uit het bakje gehaald. Na peter volgde een prachtig dier met meer dan 400 botjes. De kinderen kregen de kans om een slang te aaien en vast te houden. Natuurlijk wilde ik dat ook! En met trots... of zoiets... kan ik zeggen dat ik een slang heb beet gehouden. Het meisje op mijn schoot was minder blij met mijn overwinning. Na de super boeiende uitleg werd het tijd om verder te gaan. We begonnen met de groep bij de leeuwen en zijn uiteindelijk geëindigd bij de beren. De beren werden net gevoerd toen wij aankwamen. Er werden dode fazanten over het glas gegooid en wortels. We konden mee genieten hoe de beer de fazant uit elkaar trok en gulzig begon te vreten. Uiteraard was dit voor sommige kinderen iets te veel natuur en hadden we als snel een huilende dierenactiviste (het arme kind huilde tranen met tuiten vanwege de fazanten, het zag er ook wel een beetje cru uit). De verzorgster die bezig was met alle worstel over het hek te lanceren liet een stukje vallen en rolde zo voor mijn voeten. Na een paar keer gedacht te hebben hoe zonde dat wel niet was, gooide ik uiteindelijk (toen de troela weg was natuurlijk) het stukje wortel over het glas. Na mijn goede daad, wat niet zo goed bleek te zijn uitgepakt... Ik had namelijk één van de beren geraakt (oeps...). Werd het maar weer eens tijd om zelf te gaan lunchen. Hup, met de kinderen naar de verzamel plaats, om zelf even te genieten van een broodje worst. Tijdens het eten begonnen er opeens vlokken uit de lucht te vallen (tot de lunch was het weer prachtig geweest!), zoveel vlokken dat we ineens in een blizzard beland waren. Nou... ja... een blizzard... Daar dacht de toerist toch een beetje anders over. Maar de locals raakte in paniek, dus hup terug naar de bus. Ook al stopte het sneeuwen na vijf minuten, de trip was abrupt stilgelegd vanwege het koude weer. Helaas hebben we de meerkatten, de struisvogels, zebra's, giraffen en olifanten niet meer kunnen bewonderen.

De dag na de dierentuin ging ik naar de kindertuin. Ik werd namelijk gewisseld van klas en werd gezet bij de 3e groep. Nadat ik nog niet eens 5 minuten in de klas was huilden er al 3. Na een uur stond mijn lijstje op 6, dat schoot lekker op. Ik was er al een beetje van uitgegaan dat kinderen hier elkaar niet plagen, niet pesten, niet pijn doen en uiteindelijk dus ook niet huilen. Maar gelukkig! De kinderen hier zijn ook gewoon kinderen. Na 1,5 uur had een kind een woede uitbarsting die ik regelmatig heb gezien op de Caleidoscoop (wat een speciaal onderwijsschool is). Na de lunch heb ik het er met de leerkracht over gehad en ze vond het heerlijk om te horen dat sommige kinderen inderdaad niet allemaal even normaal gedrag vertoonden. Maar na die dag weet ik wel weer dat speciaal onderwijs toch wel heel erg leuk is. Het is een uitdaging maar de kinderen geven zo veel liefde. Je krijgt er echt wat voor terug.

Afgelopen week was ik de hele week in de tweede groep. Dit betekende onverstaanbare kinderen, piepende oren aan het eind van de dag en vermoeide ogen vanwege alle papieren die je van te dichtbij hebt bekeken. De kinderen kwamen er ook direct achter dat ik het meende. Door een aantal keren gewaarschuwd te hebben en er achterna aan toe te voegen: I mean it! Was dat volgens mij wel duidelijk... Zoals je ziet, mijn Engels wordt met de dag beter. Ik ben al twee keer verbeterd door een jongetje vanwege mijn uitspraak. Het kind heeft zelf Ierse ouders waardoor hij dus verschrikkelijk moeilijk is te verstaan en zijn Engels ook niet je van het is. De leerkracht was daardoor dus ook not amused. Maar hij bedoelt het goed en ik overleef het wel. Diezelfde week ging ik met een andere klas naar een Eco-event waar ons koor mocht zingen. Toen de leerkracht dat vertelde begon er één jongetje te zingen. Niet het liedje dat het koor zou gaan zingen, nee joh! Het was een zelf bedacht liedje. Hij zong: Debbie is going, Debbie is going. Ik heb hem een paar keer op zijn kop gegeven en aangesproken wanneer hij iets deed wat niet mocht. Zoals je ziet heb ik dus een fanatische eerste indruk gemaakt. Toen ik hem aankeek en hij vuil naar me begon te lachen kon ik het niet laten om te zeggen: I'm coming back! Dat hielp want hij stopte direct met zingen. Mhhh, I feel te love! Na vier dagen in de tweede groep te hebben doorgebracht mocht ik afgelopen vrijdag weer naar de derde groep. Na mijn observaties van vorige week heb ik gevraagd of we een paar dingen anders konden doen voor het jongetje met ADHD en mijn leerkracht was het er helemaal mee eens. Voor het wekelijkse half uurtje Jump, jiggle and jive, leek het me namelijk een goed idee om hem eerst even helemaal uit te laten razen. Hallo het is gym, dan hoor je toch helemaal uit je dak te mogen gaan? Nee, dat is niet de bedoeling bij Jump, jiggle and jive. Hierbij moet je luisteren en vooral doen wat je gezegd wordt. Dus samen met de hele klas voor gym even naar buiten de longen uit hun lijf laten rennen en ze waren fantastisch in het gymlokaal. De leerkracht vond dat het jongetje, om wie het eigenlijk ging, zo goed op mij reageerde dat ze graag wou dat ik de dag even bij hem zou blijven en op hem zou letten. Natuurlijk wil ik dat! En aan het eind van de dag, toen de ouders de kinderen kwamen halen. Rende hij naar buiten en zei tegen zijn moeder: Mum! We have a new teacher, Debbie! Toen was ik even heel erg trots!

Komende week is het moederdag, samen met de kinderen bonbons maken (blijkbaar is dat overal anders en hier is dat 15 maart) en daarna is het alweer Saint Patricks Day! Ik hou jullie op de hoogte!