Laatste stage dagen

Om 10 uur gister ochtend werd aan mij de vraag gesteld, terwijl ik samen met een leerling voor het raam stond, of het vliegtuig waarmee ik naar huis zou gaan me van het plein op zou komen halen. Toen ik hem vertelde dat dat helaas niet zo was, was hij oprecht teleurgesteld. De afgelopen week heb ik allemaal van zulke bijzondere vragen gehad. Op dit moment zijn we bezig met de lente en een meisje vroeg zich af of ik wel bladeren had in mijn wereld: ''Do you have leaves in your world?''. Toen ik vertelde dat wij die ook hadden keek ze een beetje bedenkelijk, dat antwoord had ze blijkbaar niet verwacht. Een ander jongetje kwam met samengeknepen druiven in zijn vuist binnen lopen en vroeg me of ik van druiven hield en of ik er een paar wilde hebben. Ik vertelde hem dat ik druiven heel lekker vond maar deze mocht hij toch lekker zelf opeten. Toen hij opweg naar buiten was vroeg hij plotseling: ''do you have grapes in your world?'' ''Mmmh let me think, yes we have grapes!'' ''Oh than I want to life in your world!'' Toen ik hem vertelde dat hij mee mocht maar dan voor altijd bij mij moest wonen begon hij te twijfelen. Volgens hem kon dat allemaal niet omdat ik geen auto had. Dat was natuurlijk wel een heel groot probleem, dat moest ik hem toe geven (dat ik er wel één heb, dat deed er toen even niet toe). Helaas wilde niemand met me mee naar Nederland wat volgens hen een hele andere planeet was. De dropjes waren ook al geen succes. Hoe kun je nou zwart snoep uitdelen? Ik heb erg moeten lachen om alle bekjes die in bijzondere grimassen trokken tijdens het proeven van de drop. Ze dachten dat ik ze in de maling nam en ze na het vieze ook wat lekkers zouden krijgen. Maar helaas, de drop was het lekkere, speciale, Nederlandse snoepje dat ze zouden proeven. Dit was één van de onderdelen van de Nederlandse les. Ik heb de kinderen verteld van de windmolens, de koeien, de tulpen en natuurlijk het feit dat Nederland hartstikke vlak is. Geen bergen, geen heuvels, niks. Ze moesten vertellen welke vlag de Nederlandse was en welke de Ierse vlag. U leest het goed: De IERSE vlag. Dat zal ik even voor de oplettende kijker uitleggen. De mensen hier mogen kiezen voor de Ierse identiteit maar ook voor de Engelse. De mensen van mijn school vinden zichzelf Iers. Als je ze gaat vertellen dat Noord Ierland bij de UK hoort en daarbij ook de Britse vlag, dan heb je het voor de rest van je verblijf verbruikt. Dat leek me dus niet zo'n strak plan, vandaar de Ierse vlag dus.
Soms moet iemand die weer even fris in Belfast aankomt, dit soort dingen weer even duidelijk maken. Op een gegeven moment raak je er zelf namelijk aan gewend en denk je zelf over dit soort dingen helemaal niet meer na. Wie weer opnieuw mijn ogen heeft geopend en heeft laten zien dat alles hier nog steeds bijzonder, nieuw en speciaal is, was mijn coach die me een paar dagen op kwam zoeken. Het is een heel fijn gevoel om iemand van school in real life te kunnen laten zien, te kunnen vertellen en te laten ervaren wat ik hier allemaal meemaak en om natuurlijk af en toe mijn frustraties te ventileren over het contact met de NHL. De eerste dag heb ik Belfast laten zien met al zijn toeristische attracties en afgesloten met een diner in een Ierse pub. De volgende dag werd het tijd om mijn stage school te laten zien. Ik was benieuwd hoe ze het zou vinden, of ze de leerlingen kon verstaan en wat ze van de school uniformpjes zou vinden. De afgelopen weken was ik kapot na een dag stage. Ik dacht dat dat onder andere te maken had met het uiteraard weer opeens vroeg opstaan, het niet thuis wonen en met de taal. Maar wat bleek: Het is ook wel gewoon een erg drukke klas. De afgelopen dagen had ik zo nu en dan hoofdpijn aan het eind van de dag en het gevoel dat er een stopje in mij zat die iemand er gewoon even uit moest trekken zodat ik weer leeg zou kunnen lopen. Maar dit heeft niet alleen met de voorgenoemde oorzaken te maken maar ook gewoon met de klas. De kinderen zijn lieverds, maar het is toch anders. De leerkrachten hebben hier ook weer andere regels en een PABO student hier, is niet het zelfde als een PABO student in Nederland. En dat vond ik toch wel lastig. Het verschil is namelijk dat de studenten hier veredelde onderwijsassistenten zijn. Ze observeren veel, assisteren de leerkracht en doen vooral veel werkjes. Het les geven staat hier absoluut niet op nummer 1. voor deze studenten. Terwijl dat in Nederland juist wel zo is. Ervaring opdoen in het lesgeven vinden ze erg belangrijk. En als je dan een keer ´´inspectie´´ (zo noemde ze dat op St. Mary’s) komt om te kijken hoe jij les geeft en hoe de omgang met de leerlingen is. Dan willen ze in Nederland ook echt een les zien en die willen ze beoordelen. Achteraf heb je dan nog een gesprekje, over de plus en de verbeter punten. Hier is zo’n inspectie dus één grote aanfluiting. Als één van de weinige gedreven Erasmus studenten hier was ik er helemaal klaar voor. Laat die inspectie maar komen. Ik was trots op mijn vooruitgang met betrekking tot het Engels (en dan voornamelijk het feit dat ik minder Van Gaaltjes had gemaakt de laatste paar weken) en de omgang met de kinderen. Enkele kinderen vonden het apart dat ik er was. Ik had een ander accent, gebruikte andere woorden en legde iets af en toe anders uit dan hun eigen leerkracht. Maar aan het eind van de twee weken dat ik in de zelfde klas mocht zijn, had ik het idee dat de kinderen aan me begonnen te wennen. De meest stille kinderen kwamen naar me toe en wilde graag vertellen wat ze hadden beleefd de vorige dag. Dus op de dag van de inspectie was ik licht gespannen maar ik was er klaar voor. Ik was al begonnen met mijn rekenles over meten toen hij binnen kwam stappen. Met zijn clipboard tegen zijn borst aangedrukt stond hij wat ongemakkelijk bij de deur. Na nog niet eens 10 woorden met mijn coach te hebben gesproken wilde hij zo snel mogelijk weer uit de klas. We liepen naar de lerarenkamer en hij vertelde me tussen neus en lippen door dat hij me les niet hoefde te zien. Groep 1 kan je namelijk helemaal geen les geven en zijn over het algemeen veel te druk. Dus wist hij niet goed wat ik hem wilde laten zien in een les en dus niet belangrijk. Ik stond met mijn mond vol tanden. Was dit nou de inspectie? Was dit nou de man die mij moest beoordelen op mijn stage periode in Belfast? Wat een eikel. Hij stelde me een paar vragen die helemaal niet van toepassing waren op de stage en vond het toen wel weer tijd om naar huis toe te gaan. Tot zover de inspectie. Gelukkig was de coördinator van mijn stage school het hier ook niet mee eens en zou ze contact opnemen met St. Mary’s, tot ze hoorde dat er een andere inspecteur zou komen voor nog een Erasmus student. Deze heeft ze vriendelijk gevraagd of het normaal was wat de mijne had gedaan en of hij nog even een praatje wilde maken met mijn coach. Alles was goed, niks mis mee, maar het idee dat hij mijn les niet wilde zien omdat kleuters toch niks kunnen maakte me woest (nog steeds wel een beetje eigenlijk… Dat noemt zichzelf leerkracht… pffff).
Stage is dus alweer afgelopen, er breekt weer een nieuwe periode aan hier in mijn avontuur in Belfast. Een periode met reizen, bezoek van familie en vriend, laatste paar weken ‘’school’’ en een aantal verslagen en schoolwerk voor de NHL. Dit wil dus al met al zeggen dat dit mijn laatste periode is hier. Nog maar 8 weken en dan zit ik weer in het vliegtuig terug naar huis. Ik ga mij dus zeker niet vervelen. Ik hou jullie op de hoogte!