Al 2 dagen in Belfast, nouja... 2...?

Man man man, wat was gisteren een chaotische dag. Hoe ik dat heb overleefd, is mij een raadsel. Schiphol, vliegtuig, aankomst, huis enz. Maar laat ik met het begin beginnen. Het begon allemaal gistermorgen in mijn melkherberg. Mijn ouders kwamen me ophalen om me samen met Nick af te zetten op het vliegveld. Ik had een grote koffer van ze gekregen en zelf had ik nog een klein koffertje. Vooraf hadden we al betaald voor een koffer voor in het luchtruim. Dit bleek achteraf niet genoeg. Met alle geweld had ik woensdag de koffers dicht gekregen door er op te gaan zitten en dan snel de rits dicht te doen. Na een worsteling met beide koffers, zweet op mijn bovenlip en een paar velletjes die tussen de rits waren gekomen was ik moe maar voldaan. Trots vanwege deze prestatie heb ik mijn vader gebeld om te vertellen dat ik mijn laptop in mijn tas had weten te krijgen en er nog ruimte was in mijn handbagage voor mijn badtas. Hij vertelde me dat het niet verstandig was om mijn laptop in de grote koffer te doen en de badtas in de handbagage. Grrrr... goed opnieuw. Na twee nieuwe pogingen lukte het me eindelijk om alle kleren in die koffers te krijgen. Maar de rest wat mee moest, dat moest dan maar in mijn ''handtas''. Hopelijk zouden ze niet heel moeilijk gaan doen op het vliegveld. Hoop op zegen dan maar. Nou een goede nachtrust, was ik ready to go! Na het arriveren op Schiphol was het tijd voor het inchecken van bagage. Maar bij easy jet zijn ze niet zo makkelijk als ik had gehoopt. Helaas... Mijn eerste koffer ging zonder problemen op de band. ''Heeft u één tas aan handbagage mevrouw?'' Oh my god... ze kan toch zien dat ik twee tassen bij me heb? ''Uhm, nou... eigenlijk heb ik er twee.'' ''Er past niks meer in dat andere koffertje?'' ''Nou, eigenlijk niet.'' ''Weet u dat heel zeker? Dat past er niet meer bij?'' ''Ja, dat weet ik heel zeker, dat gaat niet meer lukken.'' ''Nou als die koffer perse mee moet'' Duh! ''dan kost dat hier 35 euro en anders bij de gate 55 euro.'' Druk gebarend en liplezend naar papa en mama die achter het lintje stonden toe te kijken besloot ik dan toch maar om bij te betalen. ''Dan mag u bij de andere balie een nieuw vluchtbewijs uitprinten en dan is alles geregeld.'' Terwijl ik zuchtend mijn koffer op de band hijs zegt de weegschaal: 10,1 kilo. ''Wilt u er nog iets uit halen?'' Oh mijn hemel! 100 gram! Kak! ''Ja hoor, geen probleem... grrr!'' Na dat ik een rokje uit mijn koffer had getrokken woog mijn koffer precies 10 kilo. Hup terug naar de balie voor mijn nieuwe ticket en dan kunnen we eindelijk richting de gate! Tijdens het wachten voor de gate schoot me ineens te binnen dat mijn laptop nog in de kleine koffer zat, dit dacht ik natuurlijk niet alleen, dit zei ik ook direct. ''Oh, dan moet u even aan mijn collega vragen of die er nog even uit kan.'' Dus hup naar de collega toe en die vroeg mij of er een aparte batterij in zat, of alleen een accu. Alleen een accu maakte namelijk niet uit, maar dat zou ze nog even navragen bij haar collega. ''Nee, de accu moet ook uit de laptop. Ik zal de mensen van de bagagekelder even bellen en of zij jou koffer dan bij de gate neer willen zetten dan kunt u dan de accu er alsnog uithalen.'' Tuurlijk, geen probleem, dan ren ik even naar de gate om mijn laptop te redden, geen probleem hoor. Goed, alleen dat dus even doen en dan staat niks me meer in de weg! Gelukkig liepen paps, mams en Nick nog even mee naar het ''Kiss and Goodbye'' punt. Verder konden ze helaas niet meer mee. Toen was het tijd om door het eerste douane punt te komen. Super handig, een poortje waar je je paspoort in kan leggen en dan scant dat ding je gezicht. Na 5 pogingen was het misschien een beter plan om te vragen hoe het precies moest. Na het lief aankijken van een douane ambtenaar, attendeerde hij mij erop dat het alleen een poort voor paspoorten was en ik had een ID. Dus dat betekende in de andere rij gaan staan. Dit ging gelukkig wel behoorlijk snel! Voor de laatste keer zwaaien naar mijn ouders en vriend en we gaan op weg naar de gate. Eerst maar eens mijn koffer ophalen en mijn laptop in de tas van mijn reisgenootje proppen. Door de douanepost en op naar de gate. Helaas konden ze mij nog niks vertellen, want het gate nummer stond er nog niet bij. Terug door de douane en dan maar wachten op de rest van de groep die ook deze vlucht zouden pakken. Tijdens het wachten zagen we op het bord verschijnen dat de vlucht een half uur was vertraagd. Tuurlijk dat kan er ook nog wel bij. Onze vlucht zou om 10 voor 1 vertrekken, wat nu dus 20 over 1 was geworden. Om half 1 besloot ik om toch maar weer eens naar de Gate te gaan opzoek naar mijn koffer. We mochten al inchecken en ik mocht plaats nemen op één van de stoeltjes. Dan zou ik geroepen worden om mijn laptop uit mijn koffer te halen. Tijdens het wachten kwam er een jongen op me af die spontaan begon te vertellen dat zijn reisgenootje autistisch was. Na mijn vraag of iedereen dat niet een beetje is. Reageerde hij dat zij een ''echte'' was. Goed... dus... ja, dat kan. Daarna kwam er een leuke Noord Ierse man naast me zitten die een heel verhaal begon over het vliegveld, de vrliegtuigen en de tijden voor al. Na een paar keer hoopvol naar buiten te hebben gekeken kwam er dan eindelijk een vliegtuigje van Easy jet onze kant op. Op dit moment was het rond 1 uur. Mooi, misschien zouden we niet zo'n hele grote vertraging hebben. Dat dachten we op dat moment nog. Ik tenminste wel. Na een paar minuten werd mijn koffer naar de deur gebracht en werd daar helemaal in zijn eentje in de kou achter gelaten. Ik kon hem zien, maar kon er niet bij, arm ding. Goed, gelukkig kwam de man al snel en nam mijn koffer mee naar binnen waar ik vervolgens mijn laptop uit moest halen. Nadat we die in Siërra haar tas hadden gepropt werd hij gelukkig direct terug in het vliegtuig gezet. Mooi, alle mensen waren er uit, de koffers waren er in, nog even en wij zouden dan ook mogen vliegen. Eenmaal in het vliegtuig duurt het altijd even voordat je dan eindelijk opstijgt. Maar helaas, het duurde maar en het duurde maar. Na een behoorlijke tijd te hebben gewacht kwamen we in beweging. Yes! We waren aan het taxiën naar de startbaan. Tot we opeens de stem van onze piloot uit de speakers hoorde, er was een probleem met de navigatie. Ze zouden de computer even aan en uitzetten en dan kijken of we op konden stijgen. Zo makkelijk ging het toch niet. Na drie keer proberen zijn we weer omgedraaid en hebben we maar liefst 2,5 uur in het vliegtuig gewacht. Het was warm, zweterig zonder frisse lucht. De raampjes mochten niet open (belachelijk) en vooral niet te veel door het vliegtuig lopen alstublieft. Gelukkig stegen we na 5 tests en tegen 20 voor 4 eindelijk op. We hadden rond die tijd al lang en breed in Belfast moeten zitten. Maar niet zeuren, we waren eindelijk opgestegen. Na een rustige vlucht (alleen een verschrikkelijk pijnlijk oor die maar niet open wilde gaan, pas na 10 min.) kwamen we aan in Belfast. Het waaide, het regende en het was al donker. Maar gelukkig zouden twee studenten ons op komen halen en dan zouden we voor de deur afgezet worden. Toen we aankwamen bij ons meeting point was er niemand te bekennen. Mhhh, stonden we wel goed? Waren er meerdere meeting points? Oh jee, nou maar even bellen dan. Gelukkig waren ze er bijna. We hoefden deze keer dus niet weer 2,5 uur te wachten. Op naar huis!

Toen we aankwamen bij ons huis, gingen we uiteraard direct opzoek naar de beste kamers. Er was één kamer beneden met een tweepersoonsbed, twee kamers op de eerste verdieping en twee kamers op de derde verdieping. Dikke doei jongens, ik ga voor de kamer beneden, ha ha ha! Helaas lagen er in geen één kamer echt schone dekens en lakens of kussens. Dus hup, nog even naar de 24 uurs shop om nog even flink in te slaan. Die avond heb ik heerlijk geslapen na een traditionele fish and chips van de plaatselijke snackbar. Met patatjes die in de jus waren verdronken en een heerlijk schoon, nieuw bed!

Toen we opstonden scheen de zon en was de hemel staalblauw. Helaas duurde dit niet heel lang want na een uurtje sneeuwde het voor een paar seconden en daarna hadden we regen. Ook dit duurde niet langer dan een paar seconden want daarna brak de zon weer door. De wind waaide snoei hart, en het voelde als min 5. Eerst moesten we maar even naar de plaatselijke Spar om avondeten te halen. Na onze trip naar de Spar zijn we opzoek gegaan naar een taxi om naar de stad toe te gaan om ons internet te regelen. En ja hoor, na een ritje van amper 5 minuten waren we in het city centre. We hebben wat sightseeing gedaan en Belfast bekeken en bewandeld. Toen we thuis kwamen hebben we geprobeerd om de kachel aan te krijgen. We hadden pasjes gekregen die je moest opwaarderen en die moet je in huis in een apparaat stoppen en die regelt dan je gas en elektra. Na een poging of 15 sloeg kachel nog steeds niet aan... Ik heb 5 mensen moeten bellen maar helaas, het mocht niet baten. Na het avondeten nog steeds klappertandend in de huiskamer te hebben gezeten ben ik naar de buren toegestapt. Deze lieve mensen wilden ons graag helpen en kwamen direct aangesprint. En nu zitten we toch al de hele avond in een warme huiskamer! Het is een wonder! Morgen gaan we weer opnieuw de stad in en even naar de plaatselijke Primark! Altijd leuk uiteraard. En we kregen leuk nieuws van een taxi chauffeur, het zou namelijk gaan sneeuwen vanavond! Woehoe!!! We zullen zien morgen ochtend. Ik hou jullie op de hoogte!